- Nederland.TVJongeren.TVNederland.TVSpelletjes.TV
- Amusement.TVKennis.TVNieuws.TVSporten.TV
- Beurs.TVKinderen.TVOndernemen.TVTalentenjacht.TV
- Cultuur.TVKook.TVOnrecht.TVVaartuig.TV
- Formule1.TVLachen.TVOranje.TVVerkiezing.TV
- Gamen.TVMensen.TVPolitiek.TVVoertuig.TV
- Geloof.TVMode.TVReis.TVVoetbal.TV
- Gezondheid.TVMuziek.TVSerie.TVWeer.TV
- Informatief.TVNatuur.TVSpeelfilm.TVWoon.TV
De Aardappeleters - Alle afleveringen
De allereerste patat smaakte naar oliebol. En omgekeerd. Aardappeleter Joris Vermeer ontmoet in België een professor in patat die hem dat uitlegt. Maar wij Vlaamse, Waalse en Nederlandse lagelanders, wij danken alles aan de hoogstelanders. Joris Vermeer moet dus op bezoek bij de eerste aardappeleters. Bij het oudste aardappelveld ontmoet hij de beste kok van de wereld: Virgilio Martinez. Dat is gezellig en vooral heel lekker. Maar Vermeer is eigenlijk op weg naar de Peruaanse aardappelboer op het puntje van de berg. Want hij heeft een cadeau meegenomen. Misschien wel de beste Europese uitvinding ooit. Mayonaise.
Ceviche is rauwe vis met een spetter citroen. Kun je daar een half uurtje televisie over maken? Met gemak. Joris struint met zijn lompe Hollandse poten per ongeluk door een massagraf, ontdekt dat de Peruaanse kip alle ansjovis uit de zee heeft opgegeten en eet het lekkerste kommetje vis ooit bij het wereldberoemde restaurant Maido in Lima. Oh ja, en Ceviche is niet Arabisch, Spaans, Japans of Peruaans. Nee hoor, echt niet. Het is gewoon Nederlands. Want, zure haring.
Achter de loempia gaat een verhaal van oorlog, ellende en vluchten schuil. Joris Vermeer praat hierover met de Nederlands-Vietnamese loempiaverkoper Toan Vu. In Vietnam gaat Joris op zoek naar de oorsprong van de loempia. Hij stuit op grote verschillen. Het origineel heet niet loempia, de Vietnamees kent geen rode saus en van frituur is geen sprake. De loempia is rauw.
De lekkerste pannenkoek ter wereld eet je in het mooiste land op aarde: Surinaamse roti. Bakra-aardappeleter Joris Vermeer doorkruist Suriname op een rotte brommer en hij ziet er bos- en stadscreolen, joden, Chinezen en indianen en vooral veel, heel veel hindoestanen. Hij ontdekt hoe een Indiase pannenkoek het schopt tot nationaal Surinaams symbool. En dat heeft te maken met misschien wel de zwartste bladzijde uit de Nederlandse geschiedenis. In discobusje vier ontdekt Joris Vermeer, tot zijn afgrijzen, zijn eigen, houten, Hollandse heup.
Joris doet een verbijsterende ontdekking. Niemand weet het en je hoort er dus nooit iets over, maar de schnitzel is Nederlands. Net als tulpen, molens en softdrugs. Uit recent taalkundig onderzoek blijkt dat het woord schnitzel is gebaseerd op de Achterhoekse uitspraak van het woord afsnijdsel. Wiener Schnitzel is niets anders dan een marketingtruc van de Oostenrijkers. We moeten onze culinaire erfenis beter bewaken, meent Vermeer. Wiener is dood, leve de Winterswijker schnitzel.
Wil de aardappeleter Spaans doen, dan koopt ie een bakje paella. In heel Spanje eten ze, net als in Nederland, een geel rijstgerecht vol schaal- en schelpdieren. Maar in Valencia, de plek waar het vandaan komt, dáár halen ze er hun neus voor op. Niks garnaal of verdwaalde mossel. Konijn willen ze en de jager heeft het er maar druk mee. Aardappeleter Joris Vermeer gaat op jacht naar de ingrediënten van een eeuwenoud gerecht en ontdekt dat paella meer is dan een hap eten. Voorwaar, het was de redding én de ondergang van een heuse dictatuur.
Wil de aardappeleter beschaafd eten, dan doet hij dat met stokjes. Daarmee kan hij in groen pakpapier gevouwen bolletjes rijst met een stukje vis naar binnen lepelen. Heel geraffineerd! In Japan blijkt sushi niet alleen maar om verse vis te draaien. Joris Vermeer proeft van een vis die zo verrot is dat een doorgewinterde Franse kaaseter ervan gaat rillen. Hij struint over de mooiste vismarkt ter wereld en eet op stand: bij de sushichef van de Japanse premier.
De aardappeleter wil minder moeite, minder geld en minder tijd besteden aan een maaltijd, vandaar: couscoussalade. Kokend water over de korrels, je roert er een fetablokje, olijf en gesneden tomaat door. Klaar is Kees. Blaadje munt! Joris Vermeer, aardappeleter van dienst, gaat naar de Marokkaanse woestijn om erachter te komen dat onze favoriete salade daar helemaal niet bestaat. Hij volgt het spoor van de kamelenkaravaan en eindigt in een kasteel van modder. Joris eet couscous zoals hij het nog nooit at en ontdekt dat de geschiedenis moet worden herschreven. Want de Italianen, die zo dik doen over pasta, hebben het gewoon gestolen van de Marokkanen.
Joris doet een verbijsterende ontdekking. Niemand weet het en je hoort er dus nooit iets over, maar de schnitzel is Nederlands. Net als tulpen, molens en softdrugs. Uit recent taalkundig onderzoek blijkt dat het woord schnitzel is gebaseerd op de Achterhoekse uitspraak van het woord afsnijdsel. Wiener schnitzel is niets anders dan een marketingtruc van de Oostenrijkers. We moeten onze culinaire erfenis beter bewaken, meent Vermeer. Wiener is dood, leve de Winterswijker schnitzel.
De aardappeleter geeft haar kinderen pasta met rode saus. En de student lust het ook, net als de boer, boekhouder en bejaarde. Wij aardappeleters eten spaghetti bolognese vanaf dat we tanden krijgen tot het moment dat we ze verliezen. Aardappeleter Joris Vermeer hoort dat het IJmuidense spaghetti-oproer een gehaktballenoorlog was. In Bologna gaat een kistje open waarin het enige culinaire vredesakkoord ter wereld ligt. En Joris schuift, heel voorzichtig, aan tafel met een groep geheimzinnige strijders voor een rechtvaardige verdeling van meel, water en ei. Oh ja, en in Bologna vraag je nooit, nee helemaal nooit, om spaghetti bolognese.
De haan is het nationale beest van de Fransman. Een symbool dat het opgewonden, protserige karakter van de inwoner van Frankrijk perfect weergeeft. En dan, het eten. Coq au vin is haan in wijn. Wat kan er Franser zijn? Met die gedachte stort Joris 'mangeur de pomme de terre' Vermeer zich in een avontuur dat meteen een tragische wending neemt. Morsdood, blijkt de haan, de Fransman blieft hem allang niet meer. Zelfs de chef van een befaamd sterrenrestaurant weet niet wat-ie ermee aan moet. Le coq est mort. Gelukkig ontdekt Joris Vermeer de Belgen. Daar kraait de haan niet, nee, daar zingt-ie.
Ceviche is rauwe vis met een spetter citroen. Kun je daar een half uurtje televisie over maken? Met gemak. Joris struint met zijn lompe Hollandse poten per ongeluk door een massagraf, ontdekt dat de Peruaanse kip alle ansjovis uit de zee heeft opgegeten en hij eet het lekkerste kommetje vis ooit bij het wereldberoemde restaurant Maido in Lima. Oh ja, en ceviche is niet Arabisch, Spaans, Japans of Peruaans. Nee hoor, echt niet. Het is gewoon Nederlands, want zure haring.
De allereerste patat smaakte naar oliebol. En omgekeerd. Aardappeleter Joris Vermeer ontmoet in België een professor in patat die hem dat uitlegt. Maar wij, Vlaamse, Waalse en Nederlandse lagelanders, wij danken alles aan de hoogstelanders. Joris Vermeer moet dus op bezoek bij de eerste aardappeleters. Bij het oudste aardappelveld ontmoet hij de beste kok van de wereld: Virgilio Martinez. Dat is gezellig en vooral heel lekker. Maar Vermeer is eigenlijk op weg naar de Peruaanse aardappelboer op het puntje van de berg. Want hij heeft een cadeau meegenomen. Misschien wel de beste Europese uitvinding ooit: mayonaise.
De aardappeleter verbrandt, door de supermarkt voorgemarineerd, vlees boven de kooltjes van zijn grill. In de achtertuin, gehuld in schort, waant de huisvrouw, hipster of huisarts zich een oermens, een neanderthaler. Maar wij, aardappeleters, hebben geen idee van wat dat eigenlijk is, de barbecue. Joris Vermeer reist naar Texas, het mekka voor de echte man. Daar lachen ze hem nog net niet recht in zijn gezicht uit. Barbecue? Dat doe je niet buiten, dat stinkt teveel. Amerikanen roken, binnenshuis, het vlees zoals wij de vis. Verward eindigt Joris in Mexico, waar hij de beste barbecue van zijn leven eet. In een tuin, uit een gat in de grond.
Joris Vermeer ontmoet de laatst levende Stroganoff. Hélène de Ludinghausen, geboren Stroganoff, is een heuse prinses, oud-directrice van Yves Saint Laurent en ze spreekt meer talen dan Ivo Niehe. Haar beste vriend is een duif, ze rookt als een ketter en ze heeft de stem van een schoorsteenveger. Logischerwijs wordt Joris Vermeer op slag verliefd. De ontboezeming van de prinses dat ze, sinds de dood van haar moeder, nooit meer een fatsoenlijke boeuf stroganoff heeft gegeten, raakt hem. Zijn zoektocht door moedertje Rusland leidt tot een verassende ontknoping.
De allereerste patat smaakte naar oliebol. En omgekeerd. Aardappeleter Joris Vermeer ontmoet in België een professor in patat die hem dat uitlegt. Maar wij Vlaamse, Waalse en Nederlandse lagelanders, wij danken alles aan de hoogstelanders. Joris Vermeer moet dus op bezoek bij de eerste aardappeleters. Bij het oudste aardappelveld ontmoet hij de beste kok van de wereld: Virgilio Martinez. Dat is gezellig en vooral heel lekker. Maar Vermeer is eigenlijk op weg naar de Peruaanse aardappelboer op het puntje van de berg. Want hij heeft een cadeau meegenomen. Misschien wel de beste Europese uitvinding ooit: mayonaise.
Een verhaal dat begint met een koe op een boot is een goed verhaal. Als die boot vol koe en ongewassen Spanjaard een oceaan oversteekt en dat de scheepslading dan een onbewoonde vlakte bevolkt? Dan is dat een belangrijke historische gebeurtenis. Vier eeuwen na deze avontuurlijke overtocht volgt aardappeleter Joris Vermeer het spoor van de koe en de Spanjaard om te ontdekken waarom we zo graag een lapje vlees uit Argentinië eten. Er wordt een koe over de lengte doormidden gesneden en op een landbouwwerktuig boven een vuurtje geroosterd. Het is de meest indrukwekkende barbecue ooit. En heel per ongeluk maakt Joris Vermeer een harde cowboy aan het huilen.
Joris doet een verbijsterende ontdekking. Niemand weet het en je hoort er dus nooit iets over, maar de schnitzel is Nederlands. Net als tulpen, molens en softdrugs. Uit recent taalkundig onderzoek blijkt dat het woord schnitzel is gebaseerd op de Achterhoekse uitspraak van het woord afsnijdsel. Wiener schnitzel is niets anders dan een marketingtruc van de Oostenrijkers. We moeten onze culinaire erfenis beter bewaken, meent Vermeer. Wiener is dood, leve de Winterswijker schnitzel.
Wil de aardappeleter beschaafd eten, dan doet hij dat met stokjes. Daarmee kan hij, in groen pakpapier gevouwen, bolletjes rijst met een stukje vis naar binnen lepelen. Heel geraffineerd! In Japan blijkt sushi niet alleen maar om verse vis te draaien. Joris Vermeer proeft van een vis die zo verrot is dat een doorgewinterde Franse kaaseter ervan gaat rillen. Hij struint over de mooiste vismarkt ter wereld en eet op stand: bij de sushichef van de Japanse premier.
De aardappeleter verbrandt -door de supermarkt voorgemarineerd - vlees boven de kooltjes van zijn grill. In de achtertuin, gehuld in schort, waant de huisvrouw, hipster of huisarts zich een oermens, een Neanderthaler. Maar wij aardappeleters, wij hebben geen idee van wat dat eigenlijk is, de barbecue. Joris Vermeer reist naar Texas, het Mekka voor de echte man. Daar lachen ze hem nog net niet recht in zijn gezicht uit. Barbecue? Dat doe je niet buiten, dat stinkt teveel. Amerikanen roken, binnenshuis, het vlees zoals wij de vis. Verward eindigt Joris in Mexico, waar hij de beste barbecue van zijn leven eet. In een tuin, uit een gat in de grond.
De aardappeleter wil minder moeite, minder geld en minder tijd besteden aan een maaltijd. Vandaar: couscoussalade. Kokend water over de korrels, je roert er een fetablokje, olijf en gesneden tomaat door. Klaar is Kees. Blaadje munt! Joris Vermeer, aardappeleter van dienst, gaat naar de Marokkaanse woestijn om erachter te komen dat onze favoriete salade daar helemaal niet bestaat. Hij volgt het spoor van de kamelenkaravaan en eindigt in een kasteel van modder. Joris eet couscous zoals hij het nog nooit at. En ontdekt dat de geschiedenis moet worden herschreven. Want de Italianen, die zo dik doen over pasta, hebben het gewoon gestolen van de Marokkanen.
